Aman Allahım bu benim hayatım mı?? Adeta kendimi tanıyamaz, yatağıma kavuşamaz, yarım saatten uzun süre yemek yemeye zaman ayıramaz oldum!
Her şey final haftamın başlamasıyla başladı... Vize döneminde iş - okul dengesini kuramayıp tökezleyen bir insandım bir de üzerine sevgili ile insanın arası bozuk olunca vay haline! Vize değil, depresyon haftalarıydı adete! Sonra üzerine çılgınlar gibi yaptığımız projeler, ödevler... Bir ara resmen ağlıyordum. Tam oh projeler bitti derken sunumları başladı. Tam altı saat bir dersin sunumunda kaldık! Ardından finaller için iş yerinden izin aldım, erkek arkadaşımla düzeldik falan bir abandım finallere. Neyse finaller bitti-emeğimin de karşılığını aldım-. Ardından bitiremediğim bitirme tezimin teslimi başladı. Hayır şaka değil gerçekten bitmiyor! İki haftadır sabah 8 akşam 5 işte çalışıp, eve geldiğimde zaten saat 6 buçuk olduktan sonra bir de bitirme tezi mesaim başlıyor! Hatta bu satırları yazılırken, arkda tarafta tezim kuzu kuzu beni bekliyor!
Tüm bunların bir şekilde karşılığını alacağımı bilsem de, artık tezim bitsin en azından işten geldiğimde rahatça ayaklarımı uzatıp kitap okuyayım istiyorum. Ara tatilde bütünlemeye kalmamamın hediyesi tam zamanlı işe gidip, tez yazmak olmamalı ama dimi?
Ben neden anlattım bunları derseniz okuduğum kitapların izlediğim filmlerin yorumları tanıtımlarını paylaşamıyorum uzun süredir bunun açıklamasıdır.
Vee yazımı annemin cümleleri ile bitiryorum "Kim dedi sana mühendis ol diye? Hadi mühendislik okuyorsun tamam da okurken niye çalışıyorsun zorun ne?"... Tüm sorulara tek cevap: Kendi ayakları üzerinde durabilmek gibi büyük bir motivasyonum var!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder